28.

Rozdział 27

Obudziłam się o godzinie 9. Nie miałam nawet ochoty podnosić się z łóżka. Co z tego, że był drugi dzień świąt? Na mnie to nie robiło wrażenia. Miałam dość po wczorajszym wyjeździe do rodziny Piotrka. Ta cała sytuacja mnie przerastała. Jego rodzice mnie nie akceptowali, mieli o mnie złe zdanie, wierzyli osobie, która zdradziła ich syna, gdy wyjechał wraz z reprezentacją na Puchar Świata. Nie mogłam zrozumieć ich postępowania, zachowywali się dziwnie. Drzwi do pokoju, w którym przespałam noc otworzyły się. Zamknęłam oczy nie chcąc rozmawiać z Piotrkiem. A on chyba stwierdził, że śpię, bo nawet nie wszedł do pokoju. Miałam mętlik w głowie, musiałam sobie wszystko przemyśleć. Z łóżka podniosłam się około 10.30. Półtorej godzinne rozmyślanie chyba wystarczyło. Musiałam porozmawiać z Piotrkiem o tej całej sytuacji. Wyszłam z pokoju i weszłam do sypialni siatkarza. Z garderoby wyjęłam ubrania i przebrałam się. Zrobiłam delikatny makijaż i spięłam włosy. Zeszłam na dół i usiadłam na kanapie w salonie.

-Cześć kochanie. – usłyszałam głos siatkarza.

-Cześć. – odparłam niechętnie.

Piotrek podszedł bliżej, usiadł obok mnie i chciał mnie pocałować, ale ja odwróciłam głowę. Sięgnęłam po pilota od telewizora i włączyłam „pudło”, aby nie było niezręcznej ciszy.

-Coś się stało ? – spojrzał na mnie z troską w oczach.

-Jeszcze się pytasz ? – parsknęłam.

-Dlaczego się tak zachowujesz ? – spojrzał na mnie.

-Zachowuję się normalnie. Jestem umówiona z Aśką, nie wiem kiedy wrócę. – podniosłam się.

Weszłam do przedpokoju, nałożyłam płaszcz i buty. Wyszłam trzaskając drzwiami. Z posiadłości Piotrka weszłam na wąską uliczkę. Rozglądałam się dookoła. Gdziekolwiek by się nie skierował mój wzrok tam były pary, kochające się pary. Widząc takie osoby wracały te chwile, które spędziłam z Piotrkiem. Cudowne chwile. Zaczął prószyć śnieg. Usiadłam na ławce w oczekiwaniu na przyjaciółkę. Już z oddali ją rozpoznałam, ale nie była sama. Widząc, jak razem z nią szedł Grzesiek, podniosłam się i chciałam odejść, żeby nie rozmawiać z nimi. Jednak na nic mi się to zdało, bo Aśka mnie rozpoznała i szybkim krokiem podeszła do mnie.

-Cześć. – uśmiechnęła się przytulając mnie.

-Cześć. – odparłam sztucznie się uśmiechając.

-Siema Nowakowska. – wyszczerzył się Kosok.

-Nie jestem żadna Nowakowska, do cholery. – odparłam szorstko.

-Dobrze, już dobrze. – Grzesiek posłał w moim kierunku uśmiech.

-Jak tam wyprawa do rodziców Piotrka ? – Aśka spojrzała na mnie uśmiechając się.

-Eh.. – westchnęłam. – Gorzej chyba być nie mogło. – dodałam siadając na ławce.

Dłonie schowałam do kieszeni płaszcza i nerwowo rozglądałam się po okolicy. Nie działo się nic takiego co mogłoby zwrócić uwagę siatkarza i Aśka. Chcąc nie chcąc byłam świadoma, że za chwilę padnie setka pytań, których chciałam uniknąć.

-Jak to gorzej być nie może ? – przyjaciółka usiadła obok mnie.

-Po prostu.. Była tam Olka. – zaczęłam krzywiąc się delikatnie.

-No i co w związku z tym ? – Grzesiek spojrzał na mnie.

-No i to, że nagadała jego rodzicom, że jestem tą najgorszą, że poleciałam na pieniądze Piotrka, że przeze mnie wylądował w szpitalu.. Po prostu powiedziała im, że wszystko co złe spotyka ich syna to moja wina. – czując, że do moich oczu napływają łzy spojrzałam w ziemię.

-Jak ona tak mogła ? – Grzesiek wyraźnie się zdenerwował. – To już nie pamiętają tego, że to ona go zdradziła, że to ona zniszczyła ich związek ? – dodał unosząc głos.

-Widocznie nie.. – odparłam cicho.

Nie chciałam o tym rozmawiać, nie teraz. Było za wcześnie na rozmowę o tym. Aśka mnie przytuliła i kiwnęła tylko głową w stronę Grześka, żeby nie drążył tematu. Ten usiadł z drugiej strony. Po policzkach spłynęły mi łzy, ale szybkim ruchem je otarłam, aby przyjaciele nie widzieli, że płaczę.

-Musisz z nim porozmawiać.. – po chwili ciszy usłyszałam głos przyjaciółki.

-Wiem. – westchnęłam.

-A wiesz co zrobisz ? – spojrzała na mnie.

-Nie, nie mam zielonego pojęcia. – sztucznie się uśmiechnęłam. – Chyba będę musiała to zakończyć, nie chcę stać na drodze jego stosunków z rodzicami, nie chcę, żeby z czegoś rezygnował przeze mnie. – po policzkach spłynęły mi łzy.

-Dziewczyny, przecież on Cie kocha jak nikogo innego ! – krzyknął siatkarz siedzący obok mnie.

-Aniu, on ma rację. Piotrek Cię kocha, a Ty jego. Nie możesz tego zmarnować. – spojrzała na mnie ocierając łzy z moich policzków.

-Nie mogę doprowadzić do tego, aby stracił kontakt z rodzicami. – westchnęłam.

-Więc wolisz zrezygnować ze swojego szczęścia ? – zapytał Grzesiek.

-Chcę, aby on znalazł sobie kogoś, kogo zaakceptują jego rodzice. – powiedziałam cicho.

-Ale kobieto, zrozum, że oni nie zaakceptują nikogo oprócz tej puszczalskiej zdziry. – Grzesiek mówiąc to zacisnął pięści.

-Może akurat zaakceptują kogoś innego ? – spojrzałam na niego .

-Już trochę ich znam i wiem coś o nich. Dla nich Olusia jest najważniejsza, bo to córka ich przyjaciół, dlatego traktują ja jak królewnę. – skrzywił się.

-Więc może niech wróci do niej ? – spojrzałam w ziemię.

-Dla Piotrka, teraz Ty jesteś najważniejsza. – wtrąciła się Aśka. – Pamiętasz Wigilię ? Ten jego wzrok, którym patrzył na Ciebie ? – spojrzała na mnie.

-To było i minęło.. – westchnęłam.

-Nie było tylko trwa dalej. Nie pozwól, aby coś zniszczyło wasze szczęście, szczególnie nie pozwól wtrącić się Olce, po później będzie jeszcze gorzej. – siatkarz delikatnie się uśmiechnął.

-Muszę iść. – podniosłam się z ławki.

-Odprowadzić Cię ? – Aśka spojrzała na mnie.

-Nie, dziękuję. Trafię sama. – sztucznie się uśmiechnęłam.

Pożegnałam się z przyjaciółmi. Oni poszli w swoją stronę, a ja w swoją. Jednak nie miałam zamiaru wracać jeszcze do domu Piotrka. Chodziłam bez przyczyny alejkami parkowymi. Wolałam do wieczora siedzieć w parku niż wrócić do Piotrka i zacząć rozmowę. Nieuniknioną rozmowę. Wiedziałam, że nie ominie mnie to, ale co mogłam zrobić ? Dzieci biegały po parku, rzucały się śnieżkami, lepiły bałwany. I pomyśleć, że chciałam założyć z Nowakowskim rodzinę, szczęśliwą rodzinę. A to wszystko zniszczył jeden pechowy wieczór w domu jego rodziców. Nawet nie wieczór, tylko godzina, niecała godzina. Mój telefon bez przerwy się odzywał. Piotrek chyba się martwił, ale za każdym razem odrzucałam połączenie.

-Muszę wziąć się w garść i pogadać z nim. – powiedziałam do siebie.

Ruszyłam w kierunku domu siatkarza. Na miejsce dotarłam wieczorem. Weszłam do domu, a na zegarku wybijała godzina 18. Rozebrałam się i weszłam do kuchni. Nalałam sobie do szklani soku i usiadłam przy stole. Nagle do kuchni wszedł Nowakowski.

-Martwiłem się o Ciebie, dlaczego nie odbierałaś ? – kucnął przede mną.

-Przepraszam. – wydusiłam z siebie. – Musimy chyba porozmawiać, nie sądzisz ? – dodałam odkładając szklankę na stolik.

-Ale o czym Ty chcesz rozmawiać ? – spojrzał na mnie z niepewnością w oczach.

-O wczorajszym dniu, wieczorze.. o Twoich rodzicach.. – powiedziałam łamiącym się głosem.

-Nie interesują mnie oni. – ułożył dłoń na moim policzku.

-Ale nie chcę stać na drodze Twoich stosunków z rodzicami. – po policzkach spłynęły mi pojedyncze łzy.

-Jesteś kobietą, z którą chcę spędzić resztę życia czy im się to podoba, czy nie. Jeżeli nie zaakceptują tego to trudno. Ja decyzje podjąłem i jej nie zmienię. – delikatnie się uśmiechnął.

-Podjąłeś decyzję ? – spojrzałam mu w oczy.

-Tak.. Podjąłem decyzję.. – powtórzył swoje ostatnie stwierdzenie. 

_____________________________________

Dobra, coś tutaj jest. ;)

Mam nadzieję, że się podoba. ;>