XIX

Rozdział 18

-Nie bój się, on Ci nic nie zrobi. – Piotrek objął mnie.

-Proszę Cię, wracajmy. – szepnęłam.

Owa osoba stanęła przed nami.

-Oh, jak słodko, miłość kwitnie. – Mateusz powiedział ironicznie.

-Daj nam spokój. – powiedziałam i razem z Piotrkiem chcieliśmy odejść, ale Mateusz zagrodził nam drogę.

-Coś Ci się nie podoba ? – warknął Piotrek.

-Tak. – Mateusz zmierzył wzrokiem siatkarza i zaśmiał się. – I co Ty w nim takiego widzisz, co ? Jeden wielki przychlast. – ponownie się zaśmiał.

-On bynajmniej jest i mnie wspiera, a Ty ? Ty tylko byłeś jak coś potrzebowałeś, jak coś chciałeś. Wtedy to o mnie pamiętałeś tak samo jak i o tym, że możesz mnie nazwać „Skarbem”. – wyrzuciłam to wszystko z siebie ujmując ostatni wyraz w tak zwane „króliczki”. Chłopak podszedł bliżej mnie.

-Jeszcze tego pożałujesz. – pochylił się i szepnął, po czym śmiejąc się odszedł. Wtuliłam się w Piotrka.

Wieczór, mieszkanie Piotrka.

Gdy wróciliśmy do domu usiadłam na kanapie i wpatrywałam się w jeden punkt. Myślami byłam cały czas przy tej sytuacji w parku. W głowie przewijały mi się słowa Mateusza „Jeszcze tego pożałujesz”. Zastanawiał mnie fakt, dlaczego on tak powiedział i co chciał przez to przekazać. Spojrzałam na zegarek. Była godzina 21. Nowakowskiego nie było – miał trening. Bałam się o niego, a ja nie czułam się bezpiecznie wiedząc, że Mateusz kręci się po okolicy.

Podniosłam się i poszłam do kuchni. Zabrałam się za robienie kanapek. Nagle ktoś wpadł do domu. Piotrek ? Na pewno nie, mówił, że wróci koło 22. Więc kto, jeżeli nie on? W tym momencie przestraszyłam się.

-Anka, gdzie jesteś ? – usłyszałam glos przyjaciółki.

-W kuchni. – odpowiedziałam na jej pytanie i odetchnęłam z ulgą.

-Choć szybko. – Aśka weszła do salonu, a ja zaraz za nią.

-Spójrz. – włączyła telewizor na jakiś program informacyjny.

Spojrzałam na nadawane wiadomości, a uśmiech zniknął mi z twarzy gdy zobaczyłam napis, duży, czarny napis na żółtym tle:

„Piotr Nowakowski , obiecujący siatkarz miał wypadek samochodowy”.

Do oczu napłynęły mi łzy, a w moje ciało wtargnęła się niemoc. Nie mogłam wydusić ani jednego słowa. Wpatrywałam się tylko w ekran telewizora i czytałam poszczególne napisy:

„Nie zadziałały hamulce, samochód uderzył w drzewo”.

Nie mogła w to uwierzyć, przecież jego samochód był sprawny. Więc co mogło się stać ? Nie rozumiałam tej całej sytuacji.

-Jak mogło do tego dojść ?! To tylko jakaś głupia pomyłka ! – krzyczałam.

Próbowałam dodzwonić się do Piotrka, jednak to na nic się nie zdało. Za każdym razem odzywała się sekretarka. Rozpłakałam się i osunęłam się na podłogę.

-Nie, to nie możliwe ! – krzyczałam bijąc dłońmi w podłogę.

W pewnej chwili rozległo się pukanie, w sumie to nawet nie pukanie, lecz walenie do drzwi. Aśka pobiegła i szybko je otworzyła. W jednej chwili w salonie pojawił się Zbyszek z Igłą. Ten pierwszy kucnął obok mnie i pomógł mi wstać.

-Widziała. – szepnęła niepewnie Aśka w kierunku Krzyśka.

-Mogłabyś zrobić jej jakąś herbatę ? – Zbyszek tylko spojrzał na Aśkę, a ta od razu pobiegła do kuchni.

Panowie podprowadzili mnie pod kanapę na posadzili na nią. Krzysiek wyłączył telewizję.

-Spokojnie. – Zbyszek objął mnie.

-Jak mam być spokojna ?! – krzyknęłam. – Chcę tam jechać, zabierzcie mnie tam. – spojrzałam na Krzyśka , a później na ZB9.

-Jedźcie z nią, nie odpuści. – dodała Aśka wchodząc do salonu.

Podniosłam się i wybiegłam z domu.

-Poczekaj ! – usłyszałam krzyk Ignaczaka.

Wsiedliśmy do samochodu atakującego, po czym odjechaliśmy.

Szpital.

Wbiegłam do budynku szpitala, a zaraz za mną Bartman wraz z Ignaczakiem. Biegłam przez cały korytarz zaglądając do każdej z Sali wyglądając w nich Piotrka. W jednej z nich był lekarz, a na łóżku leżał siatkarz. Wbiegłam do środka i podeszłam do łóżka.

-Przepraszam, ale tutaj nie można wchodzić. Proszę wyjść. – odezwał się lekarz.

-Ale co z nim? Chcę się tylko czegoś dowiedzieć, czy to tak wiele ? – zapytałam drżącym głosem.

Zbyszek podszedł do mnie i wyprowadził z Sali.

-Nie utrudniaj. – szepnął, po czym objął mnie i pocałował w głowę.

Po chwili z sali, w której leżał Piotrek wyszedł lekarz.

-I co z nim ? – podbiegłam do niego.

-Będę z panią szczery. – spojrzał na mnie, a później na siatkarzy. – Ta noc zadecyduje o wszystkim. – poszedł w swoją stronę.

Rozpłakałam się, a Zbyszek razem z Igłą przytulili mnie.

________________________________________

No to mam kolejny rozdział. ;)

Co o nim myślicie ? ;>

Podoba się ? ;)