XVII

Rozdział 16

Aśka opowiedziała mi swój plan. Wysłuchałem jej uważnie wsłuchując się w każde jej słowo „przetrawiając” je w swojej głowie. Pomysł mi się spodobał. W końcu Aśka doskonale ją zna, przecież przyjaźniły się bardzo długo.

-Pomysł jest dobry. – uśmiechnąłem się. – Ale muszę jeszcze to przemyśleć. – westchnąłem.

-Dobrze, jak tam wolisz. – Aśka uśmiechnęła się. Delikatnie i wstała. – Pokażesz mi ten pokój Anki ? – spojrzała na mnie.

-Po schodach i pierwszy pokój na lewo. – pokazałem jej ręką schody.

Dziewczyna skierował się w stronę schodów, a ja ponownie położyłem się na kanapie. Po jakiś piętnastu minutach Aśka zeszła z walizką i stanęła przy kanapie.

-Piotrek.. – szepnęła, a ja spojrzałem na nią. – Ania prosiła, abym Ci to oddała. – dodała po chwili i wyjęła z kieszeni łańcuszek. Złapała moją dłoń i położyła na go na nią. Wzięła walizkę i wyszła. Otworzyłem rękę i wpatrywałem się w ten naszyjnik, który podarowałem Ani. Po moim policzku spłynęła łza.

***

Kolejne dni mijały. Ominęłam parę wykładów na uczelni . W sumie to nawet nie wiem czy można to nazwać „parę”. Rankiem nie miałam ochoty podnosić się z łóżka, a gdy już się zmusiłam do tego nie miałam ochoty nigdzie wychodzić. Dosłownie to na nic nie miałam ochoty. Gdy decydowałam się pójść na uczelnie za każdym razem było tak samo. Mijając go na korytarzu wlepiałam wzrok w podłogę i jak najszybciej chciałam go ominąć. W trakcie wykładów czułam na sobie ten jego przeszywający wzrok. Każdego dnia wszystko powracało, te wspaniałe chwile spędzone razem z nim, a w moich oczach pojawiały się łzy. Nie wiem dlaczego to wszystko tak bolało, nie wiem dlaczego to wszystko powracało. Może po prostu nadal mi na nim zależało ?

Była końcówka listopada. Dokładnie dwudziesty dzień jedenastego miesiąca roku. Wróciłam tego dnia z uczelni i jak zawsze położyłam się na łóżku, a co za tym szło: kolejne wylewanie łez, jak każdego dnia.

Usłyszałam pukanie do drzwi. Otarłam łzy, które spływały po moim policzku, wstałam i poszłam je otworzyć.

-Mamo ? – zdziwiłam się widząc za drzwiami Monikę ( tak miała na imię moja mama). – Co tutaj robisz ? Kiedy wróciłaś ? – spojrzałam na nią.

-Do Polski wróciłam przed wczoraj, a dzisiaj stwierdziłam, że Cię odwiedzę. – mama uśmiechnęła się.

-Tak bardzo Cię potrzebowałam. – wtuliłam się w ramiona Moniki i rozpłakałam się.

-Córeczko, co się stało ? – mama chwyciła moją twarz w dłonie.

Weszłyśmy do mojego pokoju i usiadłyśmy na łóżku. Opowiedziałam mamie wszystko po kolei, a ona wsłuchiwała się w każde moje słowo. Zaczęłam od tego jak poznałam sławną osobę, obiekt westchnień nastolatek, osobę którą pokochałam, a skończyłam na ..  No właśnie, na czym skończyłam ? Na tej cholernej pustce, którą teraz czułam.

-Kochanie, ale czy wysłuchałaś tego co on miał Ci do powiedzenia ? – mama przytuliła mnie bardzo mocno.

-Nie, po prostu wtedy uciekłam. – szepnęłam.

-Jeżeli naprawdę jest dla Ciebie kimś ważnym to powinnaś go wysłuchać. – Monika spojrzała mi w oczy.

-A czy Ty byłabyś w stanie wysłuchać osoby, która Cię zraniła, która Cię okłamała zostawiając tą całą sytuację dla siebie ? – spojrzałam na nią.

-Jeżeli bym kochała to tak. – mama uśmiechnęła się i otarła moje łzy. – Przemyśl to wszystko, postaw się w jego sytuacji, kochanie. – dodała po chwili.  – Muszę już iść. – wstała, a ja zrobiłam to samo.

Odprowadziłam kobietę do drzwi.

-Dziękuję. – przytuliłam się do niej, a mama tylko odwzajemniła mój uścisk.

Pożegnałam się z nią i zamknęłam drzwi.

***

Rano obudziłam się o godzinie 9. Mogłam trochę odespać. Zajęcia na popołudnie, chociaż tyle w tym dobrego. Wzięłam poranny prysznic, założyłam na siebie jeansy i bluzkę, na którą nałożyłam sweterek. Włosy spięłam w warkocz, zrobiłam delikatny makijaż i poszłam do kuchni.  W mieszkaniu byłam sama, Aśka zaczynała wcześniej. Na śniadanie zjadłam tradycyjnie musli z jogurtem. W lodówce nic nie było, więc poszłam do sklepiku osiedlowego i kupiłam najpotrzebniejsze rzeczy, po czym wróciłam do mieszkania. Przygotowałam jakąś zupę. Posprzątałam kuchnię i łazienkę, a swój pokój trochę ogarnęłam. Narzuciłam płaszcz na ramiona, założyłam buty, wzięłam torbę i wyszłam zamykając drzwi. Klucze wrzuciłam do torby.

Doszłam na uczelnię i weszłam do Sali zajmując swoje miejsce. O dziwo wykłady zleciały dość szybko. Zadziwił mnie fakt, że nie było Piotrka. Wyszłam z budynku, a na ławce siedziała owa osoba.

-Aniu ! – krzyknął i podbiegł do mnie.

-Czego chcesz ? – powiedziałam szorstko. – Daj mi spokój, czy za dużo wymagam ? – dodałam i odwróciłam się odchodząc.

Nowakowski złapał mnie za dłoń. Znów poczułam to ukłucie w żołądku, które za każdym razem towarzyszyły przy tym, jak Piotrek mnie dotykał. Stanął przede mną.

-Wiem, jestem idiotą, ale kocham Cię. Proszę, daj nam szansę. – spojrzał w moje oczy, a dłonią pogładził mój policzek.

-Ile będę musiała dawać Ci tych szans, co ? Po ilu dniach przyjdzie następna, która wszystko zniszczy ? do oczu napłynęły mi łzy.

-Już nie przyjdzie, obiecuję. Zaufaj mi i daj ostatnią szansę, proszę Cię. – w jego oczach widziałam iskierki, iskierki nadziei.

-Piotrek.. – urwałam wpatrując się w niego. 

_______________________________________________

Kolejny rozdział już jest. ;)

Jak Wam się podoba ? ;>