44.

Rozdział 43

-Miło mi, ja jestem Anna Majchrzak. – uścisnęłam dłoń pacjenta.

-Nie dość, że piękna to jeszcze piękne imię. – siatkarz wyszczerzył się. – Może któregoś wieczoru się umówimy ?

-Przykro mi, ale z pacjentami się nie umawiam. – delikatnie się uśmiechnęłam i spojrzałam w kartę badań. – Za chwilę przyjdzie po Pana pielęgniarka i zabierze na prześwietlenie. Jeżeli wszystko będzie dobrze to nie widzę podstaw, aby został Pan tutaj na dłużej.

Uśmiechnęłam się do pacjenta i opuściłam salę. Podeszłam do pielęgniarki i takim swoim łamanym niemieckim poinstruowałam ją co ma zrobić. No co, przecież nie wiedziałam o tym, że kiedyś będę pracować w szpitalu niemieckim.. W sumie to nie pracować, a mieć staż, ale mniejsza. Po jakiejś godzinie do pokoju lekarskiego przyszła pielęgniarka ze zdjęciem. Podziękowałam i zabierając ze sobą zdjęcie podeszłam do doktora. Skonsultowałam się z nim i potwierdził moje przewidywania. Pacjent mógł zostać wypisany do domu. Jeszcze chwilę porozmawiałam ze swoim opiekunem i podziękowałam mu za konsultację. Odłożyłam zdjęcie na stolik i wyszłam z pokoju lekarskiego. Z delikatnym uśmiechem weszłam do sali, w której leżał siatkarz.

-Mam dobrą wiadomość. – uśmiechnęłam się.

-Taaak ? – spojrzał na mnie. – Umówi się Pani ze mną ?

-Nie. – zaśmiałam się. – Wypisujemy Pana do domu.

-Czyli jak nie będę pacjentem to umówi się Pani ze mną ? – wyszczerzył się.

Tylko się zaśmiałam i pokiwałam z politowaniem głową i opuściłam salę. W pokoju lekarskim przygotowałam wypis, po który przyszedł uśmiechnięty siatkarz. Oddałam mu kartkę i życzyłam powodzenia we wracaniu do formy.

-Spisała się dzisiaj Pani. – doktor uśmiechnął się. – Na dzisiaj ma Pani wolne. Proszę spokojnie wrócić do domu i widzimy się jutro o 9, tak ?

Kiwnęłam twierdząco głową i odwieszając fartuch zabrałam swój płaszcz, który nałożyłam na ramiona. Zabrałam jeszcze torebkę i sięgając do niej po klucze wyszłam ze szpitala.

-O proszę, nawet nie musiałem długo czekać. – przede mną staną Simon.

-Pan sobie nie odpuści, prawda ? – cicho zaśmiałam się.

-Nie. – pokiwał twierdząco głową. – I nie „pan”, bo aż tak stary nie jestem.

Zaśmiałam się i ruszyłam w stronę samochodu. Siatkarz szedł obok mnie. Spojrzałam na niego, a ten uśmiechnął się szeroko. Podeszłam do swojego Audi. Chciałam otworzyć drzwi, ale oczywiście nie udami mi się, bo ten oto Pan przeszkodził mi.

-Może oprowadzę Cię po Berlinie ? – spojrzał na mnie.

-Jak się zgodzę to dasz sobie spokój ? – uśmiechnęłam się.

Simon kiwnął twierdząco głową. Podałam mu swój adres i miał po mnie przyjechać  około godziny 18. Uśmiechnęłam się do niego i podałam dłoń na pożegnanie. Ten ją uchwycił w swoją i musną swoimi wargami. Pożegnał się i odszedł w swoją stronę. Westchnęłam i wsiadłam do samochodu, po czym odjechałam. Około godziny 16 byłam w mieszkaniu. Po drodze zrobiłam zakupy, żeby nie mieć pustej lodówki. Rozpakowałam torby i weszłam do łazienki. Wzięłam prysznic, ciało owinęłam ręcznikiem, to samo zrobiłam z włosami. Owinięta ręcznikiem weszłam  do sypialni i z szafy wygrzebałam ubrania. Przebrałam się i ponownie weszłam do łazienki. Tam wysuszyłam włosy, które spięłam w luźnego, ale zarazem ładnie wyglądającego koka. Postawiłam na delikatny, naturalny makijaż. Ciało spryskałam jeszcze perfumą i spoglądając w lusterko uśmiechnęłam się. Ogarnęłam trochę sypialnie, a gdy skończyłam rozległ się dzwonek do drzwi. Otworzyłam się.

-Cześć. – siatkarz wyszczerzył się.

-Wejdziesz na kawę czy od razu idziemy ? – delikatnie się uśmiechnęłam.

Siatkarz kiwnął twierdząco głową i wszedł. Zabrałam od niego skórzaną kurtkę i powiesiłam na wieszaku. Zaprowadziłam go do salonu.

-Kawa? Herbata ? – zapytałam z uśmiechem na twarzy.

-Sok. – uśmiechnął się. – O ile masz.

-Jedynie pomarańczowy. – zaśmiałam się.

-Mój ulubiony. – powiedzieliśmy razem.

Spojrzałam na niego, a on na mnie i zaśmialiśmy się. W kuchni do dwóch szklanek nalałam sok i przyniosłam do salonu stawiając je na stoliku. Usiadłam na skórzanym fotelu i założyłam nogę na nogę. Siedzieliśmy dość długo przy tym soku prowadząc rozmowę. Po prostu świetne zwiedzanie było, nie ma co.

-Trochę się zasiedzieliśmy. – siatkarz się zaśmiał.

-No tak, troszeczkę. – uśmiechnęłam się do niego.

Dopiłam resztkę soku i zabrałam puste szklanki zanosząc je do kuchni i wkładając do zlewu. Po chwili do kuchni wszedł Simon.

-Przyniosłem Ci telefon, bo ktoś się dobija do Ciebie. – uśmiechnął się.

-Dziękuję. – odebrałam od niego komórkę.

Spojrzałam na wyświetlacz, a mój uśmiech od razu zniknął. Wcisnęłam zieloną słuchawkę.

-Słucham?

-…

-Teraz nagle się zainteresowałeś moją osobą ? Dość szybko.

-…

-Daj mi spokój. Wszystko się zmieniło. Nie szukaj mnie, bo nic Ci to nie da.

-…

-Nawet jak mnie znajdziesz to nie będzie tak jak kiedyś, więc po co Ci te wszelkie Twoje starania, które i tak do niczego nie doprowadzą?

-…

-Nie dam Ci kolejnej szansy, już za dużo ich dostawałeś. A pierścionek ? Wyślę Ci pocztą, bo nie mam ochoty na Ciebie patrzeć.

-..

-Jeszcze się pytasz dlaczego ? Śmieszny jesteś. Sam sobie odpowiedz na te pytanie.

Rozłączyłam się. Po moim policzku spłynęła łza. Rozgrywający spojrzał na mnie i niepewnie mnie przytulił. Mimowolnie objęłam jego szyję rękoma i po prostu rozpłakałam się. Mocno się w niego przytuliłam i poczułam zapach cudownych perfum. No co, jak to kobieta,. Zawsze się wyczuje ładny zapach, o !

-Przepraszam Cię. – szepnęłam oddalając się od niego.

-Nie masz za co przepraszać. – delikatnie się uśmiechnął.

Otarł łzy znajdujące się na moim policzku. Delikatna dłoń Tischera gładziła mój policzek, a on ukazał rząd swoich śnieżnobiałych zębów spoglądając w moje tęczówki. Delikatnie się uśmiechnęłam. Siatkarz stwierdził, że lepiej chyba będzie jak nigdzie nie pójdziemy.

-Idź się przebierz w coś cieplejszego, a ja zrobię Ci coś na kolację. – wskazał dłonią kanapę.

Nie protestowałam. Nie miałam zamiaru nigdzie wychodzić. Weszłam do sypialni gdzie przebrałam się w dość szybkim tempie. Weszłam do kuchni, a tam w dobre sobie Simon przyrządzał kolację. Oparłam się o framugę drzwi i uważnie mu się przyglądałam. Po chwili zaprosił mnie do stołu i na talerzu położył mi dwa naleśniki. Spróbowałam.

-Mm, dobre. – uśmiechnęłam się. – Co to takiego ?

-Naleśniki bawarskie. – usiadł obok mnie.

-Ale ja sama tego nie zjem, proszę. – podsunęłam pod jego usta kawałek naleśnika nabity na widelec.

Siatkarz zjadł ze smakiem, aż mu się uszy trzęsły ! Podniosłam się i z szafki wyjęłam dodatkowe nakrycie, a z szuflady sztućce. Postawiłam je przed Simonem i uśmiechnęłam się. Przełożyłam jednego naleśnika na jego talerz i życzyłam mu smacznego. Ze smakiem pozbyliśmy się naleśników i przeszliśmy do salonu. Poprosiłam go, aby zaczekał i w kuchni zaparzyłam herbatę. Dwie filiżanki gorącego napoju postawiłam na stoliku i włączyłam telewizję. Niby coś oglądaliśmy, ale tak naprawdę to wyglądało mniej więcej tak, że film leciał sam sobie, a my po prostu rozmawialiśmy. Było to trochę dziwne, ale cieszyłam się, że potrafię się z nim dogadać. W sumie to z każdym siatkarzem bym się dogadała. Zawsze było tak, że z tymi osobnikami potrafiłam znaleźć wspólny język.

-Mogę o coś zapytać ? – powiedział niepewnie.

-Jasne. – kiwnęłam twierdząco głową.

-Kto wtedy do Ciebie zadzwonił, że wywołam falę smutku na Twojej twarzy ? – spojrzał na mnie.

________________________________________

Mam nadzieję, że długość odpowiada i że się podoba. ;>

Wystarczy mi, że jesteś tu..