60.

Rozdział 59

-Mam coś, co nadal powinno być u Ciebie. – spojrzał na mnie. – Mogę wejść ?

Nie odpowiedziałam, po prostu odsunęłam się i skinieniem ręki zaprosiłam go do środka.

-Napijesz się czegoś ? – spojrzałam na niego i delikatnie się uśmiechnęłam. – Siadaj.

-Może poproszę sok. – uśmiechnął się i usiadł na kanapie.

Posłałam w jego kierunku uśmiech, odwróciłam się i weszłam do kuchni. Do dwóch szklanek nalałam sok pomarańczowy i w salonie postawiłam je na stoliku. Usiadłam po turecku na fotelu i spojrzałam na niego.

-Więc co chciałeś ? – zaczęłam niepewnie.

-Tak jak mówiłem, mam coś co nie powinno do mnie wrócić. – wstał i podszedł do mnie.

-Ale co takiego ? – zapytałam zdezorientowana gdy podszedł do mnie.

-To. – wyjął z kieszeni pierścionek. Ten pierścionek, który dał mi w dniu zaręczyn.

-Ale Piotrek.. – szepnęłam. – Nie mogę go przyjąć.

-To było, jest i będzie Twoje. – uśmiechnął się i kucnął przede mną łapiąc moją dłoń.

Chwycił w palce pierścionek i włożył go na mój palec. Spojrzałam na swoją dłoń i delikatnie się uśmiechnęłam.

-Piotrek.. – szepnęłam spoglądając na siatkarza.

-Hm ? – podniósł się i wrócił na swoje miejsce.

-Nie potrafiłam zapomnieć o tym co nas łączyło, o tym co było między nami. – przeniosłam się z fotela na kanapę. – I nie będę potrafiła wymazać tego z pamięci.

-Ania. – spojrzał na mnie, ale przerwałam mu.

-Proszę Cię, posłuchaj mnie. – delikatnie się uśmiechnęłam i złapałam go za dłoń. – Wyjechałam, wiem o tym. Byłam świadoma, że będziesz mógł ułożyć sobie życie z kimś innym, ale wtedy to wydawało mi się najlepszym z możliwych wyjść. Jednak z czasem dochodziło do mnie to, że popełniłam największy błąd w swoim życiu. Tak na prawdę nie potrafiłam o Tobie zapomnieć, a moje uczucie tęsknoty za Tobą każdego dnia było silniejsze.

-Nie tylko Twoje. – ścisnął moją dłoń i spojrzał na nią, po czym przeniósł wzrok na moją twarz. – Ja każdego dnia zdawałem sobie sprawę z tego, że tymi słowami Cię zraniłem, każdego dnia nie potrafiłem sobie poradzić z brakiem Twojej osoby obok każdego ranka. Nie mogłem zrozumieć tego, że pozwoliłem Ci tak po prostu odejść.

-Tak, pozwoliłeś mi odejść. – wtrąciłam. – Ale to moje ciało odeszło, a serce nadal jest związane z Tobą. Serce ma swoje racje, a rozum ich nie wymaże.

-Daj nam szanse.. – spojrzał w moje oczy.

Nie odpowiedziałam. Ułożyłam dłonie na jego policzkach i przysunęłam się bliżej niego. Spojrzałam w jego oczy i delikatnie musnęłam jego usta. Na twarzy Nowakowskiego pojawił się delikatny uśmiech. Odgarnął kosmyk moich włosów za ucho, a za raz po tym złączyliśmy się w namiętnym pocałunku. Nasze języki wzajemnie drażniły swoje podniebienia. Tego mi brakowało. Tego uczucia, że czuję go przy sobie. Tego jego ciepła, które mi dawało każde jego przytulenie. Po prostu jego mi brakowało.

-Zostań ze mną . – spojrzałam w jego oczy, a ten mocno mnie przytulił.

-Tęskniłem za Tobą. – szepnął do mojego ucha, po czym musnął mój policzek.

Zatonęłam w jego objęciach. Tak po prostu, ot tak, jakbyśmy nigdy od siebie nie odeszli, jakby to było codziennością. Spojrzałam na zegarek wiszący na ścianie. Dochodziła godzina dwudziesta druga. Spojrzałam w jego oczy, a ten uśmiechnął się i podniósł się stając na podłodze. Zmarszczyłam brwi.  Piotrek podniósł mnie i ruszył wraz ze mną w stronę sypialni. Tam położył mnie na łóżku. Oparłam się na łokciach i uważnie mu się przyglądałam. Nowakowski pochylił się nade mną i uśmiechnął się. Musnął moje usta, a po chwili pocałunek przerodził się w bardzo namiętny.

-Kocham Cię. – szepnął gdy tylko oderwał się od moich ust.

Uśmiechnęłam się i podniosłam. Zabrałam swoją pidżame i weszłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i ubrana we wcześniej zabrane ubranie wyszłam. Nowakowski zajął moje miejsce, a ja ułożyłam się na łóżku i wzięłam telefon do ręki.

Dziękuję ! ;*

Wysłałam do Paula. Na odpowiedź nie musiałam długo czekać:

Nie masz za co dziękować. Zrobiłem to co do mnie należało. ;). W końcu najlepsza dziewczyna na świecie zasługuje na szczęście. ;*

Po przeczytaniu na mojej twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. Po chwili środkowy wyszedł z łazienki i zajął miejsce obok mnie. Ułożył swoje rękę na moim ciele, a ja tylko splotłam swoje palce z jego i uśmiechnęłam się.

-Nie chcę Cię więcej stracić. – szepnęłam. – Nie przeżyłabym tego kolejny raz.

Odpowiedzi nie uzyskałam. Nowakowski mocniej mnie objął , a po chwili zamknęłam powieki i oddałam się w objęcia Morfeusza.

***

Obudziłam się około godziny dziewiątej. Otworzyłam oczy i spojrzałam na leżącego obok mnie siatkarza. To nie był sen. Był obok mnie. Tak jak kilka miesięcy temu, kiedy mieszkaliśmy razem. Posłałam w jego kierunku uśmiech, a on uważnie mi się przyglądał.

-Dlaczego tak mi się przyglądasz ? – spojrzałam w jego oczy.

-Bo nie mogę uwierzyć, że to jest prawdziwe. – delikatnie się uśmiechnął i pogładził dłonią mój policzek.

Tylko się do niego przytuliłam, a on mocno mnie objął. Leżeliśmy tak dobrą chwilę. Dla mnie mogłaby ona w ogóle się nie kończyć, ale przecież musieliśmy wrócić do codzienności.

-Wstawaj. – szepnęłam mu do ucha.

-Nie. – kiwnął przecząco głową. – Jest niedziela, poleniuchujmy trochę.

-Ale Paul przyjdzie nas odwiedzić. – wyszczerzyłam się.

Piotrek niechętnie się podniósł, a ja zrobiłam to samo. Stanęłam przed szafą i dokładnie przeglądałam każde swoje ubranie. Środkowy chyba miał już dość mojego wybieranie więc podszedł do mnie odsuwając mnie od szafy. W ciągu dosłownie kilku sekund wyjął z niej ubranie, z którymi weszłam do łazienki. Tam przebrałam się, zrobiłam delikatny makijaż, włosy spięłam w luźnego koka i wyszłam. Piotrek był już ubrany. Podszedł do mnie i złapał za dłoń, po czym zaciągnął do kuchni.

-Tak się wlokłaś w tej łazience, że ja już zdążyłem zrobić śniadanie. – westchnął.

Zaśmiałam się tylko i usiadłam przy kuchennej wysepce. Piotrek podsunął mi talerzyk, a na nim ułożył dwa tosty. Do szklanki nalał mi sok pomarańczowy, po czym usiadł naprzeciw mnie. Śniadanie pochłonęłam dość szybko. No co, przecież po nocy człowiek budzi się głodny i powinien zjeść śniadanie.

-O której Lotman przychodzi ? – Nowakowski spojrzał na mnie zabierając ode mnie puste naczynia.

-Em.. – spojrzałam na zegarek. – Na obiad, o dwunastej.

-Czyli mamy półtorej godziny. – wstawił naczynia do zmywarki, a ja wstałam i zabrałam się za wyciąganie garnka.

-Ugotujemy rosół ! – krzyknęłam i klasnęłam w dłonie.

-Jaaaaaaaasne. – mruknął pod nosem.

Zarządziłam co ma zrobić, aby wszystko poszło sprawnie. Jego zadaniem było tylko włożenie udka z kurczaka do wody podpalenie palnika na gazówce, a później ugotowanie rosołu. Ja miałam znacznie więcej roboty. Marchewkę pokroiłam w paski, natkę pietruszki posiekałam, po czym wraz z selerem wszystko wrzuciłam do garnka z gotującym się udkiem.

-Doprawisz ? – uśmiechnęłam się do siatkarza, a ten kiwną tylko głową.

Po kilkudziesięciu sekundach rosół był doprawiony. Na palniku obok postawiłam garnek z posoloną wodą, a gdy tylko się zagotowała wsypałam do niej torebkę makaronu.

-Zrobiłabym swojski, ale mamy za mało czasu. – westchnęłam.

 Piotrek podszedł do mnie od tyłu i objął mnie muskając moją szyję. Około godziny jedenastej minut czterdzieści wszystko było gotowe. Rozłożyłam jeszcze czyste naczynia wraz ze sztućcami na kuchennej wysepce. Podeszłam do garnka z rosołem i przelałam go do wazy stawiając na wysepce. Makaron po prostu nałożyłam na talerze i posypałam go natką pietruszki. Gdy tylko wykonałam tę czynność rozległ się odgłos pukania do drzwi. Uśmiechnięta podeszłam do nich, ale gdy je otworzyłam moja twarz nie promieniała już uśmiechem, wręcz przeciwnie.

________________________________________

I jak Wam minął pierwszy dzień świąt ? ;>

Tak samo nudno jak mnie ? ;)