71.

Rozdział 70

-Co Michał ? – mocniej objęłam ją ramieniem.

-Michał stwierdził, że nie pasujemy do siebie.. – po jej policzku spływały łzy. – Bynajmniej ja to tak zrozumiałam.

-Ale jak to ? Dlaczego tak stwierdził ? – otarłam łzy z jej policzka.

-Nie chce mieć dziecka, a ja.. – niepewnie spojrzała na mnie. – A ja jestem w ciąży..

-Monika ! – przytuliłam się do niej. – Tak się cieszę ! Gratuluję.

-Szkoda, że Michał takim optymizmem nie pałał jak mu o tym powiedziałam. – westchnęła, a ja poczułam jak na moje ramiona spływają jej łzy. – Powiedział mi, że nie nadaje się na ojca, że jeszcze potrzebuje się wybawić ze znajomymi, że jest za młody na ojca.

-Za młody ? – parsknęłam. – Jak on jest za młody to co ja mam powiedzieć czy Piotrek ?

-No właśnie, ale on tego nie rozumie. – powiedziała przez łzy, a ja mocno ją przytuliłam do siebie.

-Teraz idź spać, a ja jutro z nim pogadam, dobrze ? – delikatnie się uśmiechnęłam, a Monika kiwnęła głową.

-Dziękuję. – szepnęła i delikatnie pocałowała mnie w policzek.

Ona wyszła z kuchni, a ja usiadłam na wysepce i raz po razie „przetrawiałam” to, co mi powiedziała. Przecież Michał idealnie nadawałby się na ojca. Każdy sportowiec pragnie mieć dziecko, syna, z którym będzie mógł dzielić swoją pasję, więc dlaczego Michał nie podziela tego zdania ? Jeszcze on – osoba, która przemawiała mi do rozsądku, kiedy zobaczył jak całowałam się z włoskim przyjmującym. Nie potrafiłam zrozumieć tego, co się z nim dzieje i o co mu chodzi. Z moich rozmyśleń wyrwał mnie delikatny dotyk dłoni. Odwróciłam się i ujrzałam stojącego za mną Nowakowskiego.

-Dlaczego nie śpisz ? – przytulił mnie.

-Już idę, idę. – zmusiłam swoją twarz do delikatnego uniesienie kącików ust.

Zeszłam z wysepki i wraz z Nowakowskim wróciłam do „naszej” sypialni. Położyłam się na łóżku, a Piotrek przywarł do mojego ciała mocno mnie przytulając. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Na swojej szyi czułam jego zimny oddech, a w pewnej chwili poczułam jak muska ją swoimi ciepłymi wargami. Złapałam jego dłoń, splotłam z nią swoje palce i oddałam się w objęcia Morfeusza.

***

Otworzyłam oczy i rozejrzałam się dookoła. Piotrek jeszcze sobie smacznie spał, więc jak najciszej, aby go nie obudzić opuściłam łóżku i weszłam do łazienki, gdzie szybko się ubrałam we wczorajsze ubranie i poprawiłam włosy. Wyszłam z łazienki, a zaraz potem z pokoju i ruszyłam w kierunku kuchni.

-Sama jesteś ? – rozejrzałam się, gdy zobaczyłam tylko Monikę stojącą przy lodówce.

-Tak. – kiwnęła głową. – Michał poszedł na trening.

Wraz z dziewczyną Kubiaka przygotowałam śniadanie, do którego razem usiadłyśmy i które w spokoju sobie szamałyśmy. Oczywiście nie zabrakło również zaspanego Nowakowskiego, który przyszedł dość późno, ale przyszedł. To się liczyło, o !

-Cześć słońce. – przywitał się ze mną składając na moim policzku buziaka. – Cześć Monia. – dosłownie przed oczami Moniki pomachał dłonią, ale na całe szczęście dość dobrze zareagowała, bo odsunęła głowę do tyłu. Tak to nie wiem co by się z nią stało, pewnie oberwałaby od Pitera. – Co jemy ?

-My już skończyłyśmy, a Ty tam masz lodówkę. – wyszczerzyłam się, a Monika idąc w moje ślady wskazała na lodówkę.

-Zabawne. – Nowakowski wymamrotał pod nosem i stanął przy lodówce szeroko ją otwierając. – I co ja mam z tego wziąć ?

-Piotruś, kochanie. – spojrzałam na niego z poważną miną. – Masz pomidorka, szyneczkę, ogóreczka, serek i wiele innych rzeczy.

-Taaaak. – przeciągnął zabawnie samogłoskę. – A jak zabiorę się za krojenie tego pomidorka i ogóreczka to zostanę bez palców. – przeniósł wzrok na mnie. – I co wtedy zrobię ?! Moja kariera sportowca legnie w gruzach, a przecież jestem najlepszym środkowym na świecie. – przeczesał dłonią swoje włosy, po czym wziął do ręki nóż. – A to może posłużyć jako narzędzie zbrodni mojej wspaniałej kariery !

-Piotruś, tam masz jeszcze chleb. – wskazałam na jedną z półek. – I nie zapomnij o masełku.

Monika patrzyła na mnie z podziwem. Widocznie zdziwiła się, że ja potrafię nie zareagować na te słowa na temat wspaniałej zawodniczej przyszłości i zmusić Piotrka do własnoręcznego zrobienia sobie śniadania. Oczywiście Nowakowski nie byłby sobą, gdyby nie gadał jeszcze jakiś głupot pod nosem, ale to już jego problem. W końcu chyba zrozumiał, że nikt mu nie poda śniadania pod sama buźkę, bo zabrał się za jego robienie. Piotrek spokojnie robił sobie śniadanie, a ja z Moniką obgadywałam szczegóły mojej dzisiejszej rozmowy z Kubiakiem. Doszłyśmy do wniosku, że gdy tylko się pojawi, ona zabiera Piotrka na spacer po jakże pięknym mieście, a ja zostaję z Miśkiem w domu i z nim rozmawia. W między czasie środkowy uporał się ze swoimi kanapkami, a w drzwiach pomiędzy salonem, a kuchnia stanął Michał.

-Stary, kto Ci robił te kanapki ?! – spojrzał na Piotrka śmiejąc się, ale gdy spotkał się z jego morderczym wzrokiem spoważniał.

-Moja narzeczona nie chciała mi zrobić śniadania. – otarł niewidzialną łzę. – A Twoja narzeczona stała po stronie mojej.

-To nie jest moja narzeczona ! – krzyknął i opuścił kuchnię, a po chwili dotarł do nas trzask zamykanych drzwi. O ile można to walnięcie nazwać zamknięciem.

Spojrzałam na Monikę, a w jej oczach mimowolnie pojawiły się łzy. Pogładziłam jej dłoń i kiwnęłam głową w oznace, że nadszedł czas na realizację naszego planu.

-Piotruś, chodź ze mną. – spojrzała na środkowego.

-Jeszcze nie zjadłem. – mruknął przeżuwając kęs.

-Zjemy coś na mieście. Siatkarz wywrócił oczami i poddał się. Wiedział, że jak ja wejdę do gry to źle to się dla niego skończy.

Gdy tylko wyszli ruszyłam w kierunku sypialni Moniki i Michała. Zapukałam do drzwi, a kiedy usłyszałam „proszę” otworzyłam je.

-Mogę ? – zajrzałam przez uchylona drzwi.

-Taaa.. – jęknął, a ja weszłam głębiej do pokoju.

-Michał.. – zaczęłam niepewnie.

-Nie chcę rozmawiać o wczorajszym ! – krzyknął i położył się na łóżku, a sufit w tamtym momencie wydawał się dla niego bardzo ciekawy.

-Ale Michał.. – usiadłam na brzegu łóżka. – Dlaczego nie cieszysz się z tego, że będziesz ojcem ?

-A z czego tu się cieszyć ? – podniósł się i usiadł obok mnie.

-Jak to z czego ?

-No z czego ? – spojrzał na mnie. – Jestem za młody na bachora, potrzebuję się jeszcze wyszaleć, a ona mi tutaj z takim tekstem wyjeżdża.

-Michał, ale skoro zdecydowaliście się na wspólne zamieszkanie, na stosunek ze sobą.. – przerwałam i spojrzałam w jego oczy. – To powinieneś był wiedzieć z czym to się wiąże.

-Ale Ty nie jesteś w takiej sytuacji, nie jesteś w ciąży. – przeniósł wzrok na podłogę. – Myślisz, że Cichy skakałby z radości gdyby się o takim czymś dowiedział ?

-Tak, cieszyłby się. – delikatnie złapałam za jego dłoń. – Bo wiem, że zamieszkując z nim w pewnym sensie się na to zgodziłam.

-Ale nie jesteś w takiej sytuacji jak ja.. – spojrzał na mnie.

-Czyli w jakiej ? Przecież wiesz, że możesz mi powiedzieć.

-Wiem, że mogę, ale nie chcę Cię obarczać moimi problemami. – wstał i stanął obok okna.

-Michał.. – stanęłam za nim i położyłam dłoń na jego ramieniu.

Nim się obejrzałam siatkarz stał obrócony do mnie przodem, a jego dłonie spoczywały na moich biodrach. Niepewnie spojrzał w moje oczy, a po chwili zatopił się w moich wargach.

_____________________________________

I z każdym rozdziałem coraz bliżej końca..