76.

Rozdział 75

-Ale oni tego nie rozumieją, po prostu mu uwierzyli, rozumiesz ?! – powiedziałam przez łzy.

-Ale ja to wiem, już trochę znam Kubiaka. – usiadł obok mnie i delikatnie objął moje ciało ramieniem. – Wiem do czego jest zdolny i wiem też, że kłamał.

-Chociaż Ty jeden. – cicho westchnęłam i wtuliłam się w amerykańskiego środkowego.

-Dlatego wyjechałaś ? Dlatego zostawiłaś Piotrka ? – mocniej mnie objął.

-A miałam podejść do niego i powiedzieć, że jestem w ciąży, ale nie jestem pewna czy jest to Twoje dziecko ? – spojrzałam na niego. – I przeprosić ?

-Nie lepiej byłoby zostać i wytłumaczyć mu to wszystko ? – odgarnął moje mokre włosy z twarzy.

-Nie potrafiłam mu tego wytłumaczyć. Jakby się dowiedział o dziecku.. – przerwałam na chwilę. – Wiesz jak bardzo on chciał mieć dziecko ? A ja tak bardzo go zraniłam.

-A co jeżeli nie jest to dziecko Michała tylko Piotrka ? – uniósł brwi ku górze.

-A wiesz to ? – zapytałam ironicznie. – Bo ja jakoś nie bardzo.

-No tak. – westchnął. – A teraz chodźmy, bo jeszcze się przeziębisz i zachorujesz.

Kiwnęłam tylko głową . Russell wstał i pomógł mi też to uczynić. Złapałam go pod ramie i ruszyliśmy przed siebie. Chociaż on jeden mnie rozumiał i nie miał mi za złe tego co uczyniłam. Doskonale mnie rozumiał, bynajmniej tak mi się wydawało.  Droga minęła w milczeniu, tak było lepiej. Nie musiałam odpowiadać na zbędne pytanie, na które zapewne nie znałabym odpowiedzi. Holmes otworzył mi drzwi swojego samochodu i pomógł wejść do środka, po czym je zamknął i zajął miejsce kierowcy. Po kilkudziestu sekundach odjechaliśmy z parkingu. Spoglądałam na szybę, po której spływały krople deszczu. Jedna uciekała przed drugą. Zupełnie tak jak ja uciekłam przed prawdą i przed Piotrkiem.

-Russell.. – zaczęłam, a ten spojrzał na mnie z pytającą miną, po czym znów spojrzał na drogę. – Jak Piotrek sobie z tym poradził ?

-Nie poradził. – odparł krótko, ale po chwili kontynuował. – Nie potrafił sobie z tym poradzić. Odpuszczał treningi, nie pojechał na zgrupowanie kadry z tego co mi wiadomo.. Szukał Cię, dzwonił ale nie odbierałaś..

-I to wszystko przeze mnie ? – środkowy kiwnął twierdząco głową.

Już nic nie potrzebowałam, wiedziałam wszystko, czyli nic. Skoro nie potrafił sobie z tym poradzić to jak jest teraz ? Znalazł sobie kogoś czy nie? Dlaczego nie pojechał na zgrupowanie kadry ? Tyle pytań siedziało w mojej głowie i żadne bez odpowiedzi. Środkowy zatrzymał samochód i wysiadł, po czym otworzył moje drzwi i pomógł mi wysiąść. Dokładnie nie wiedziałam gdzie jestem, bo na pewno nie był to mój blok. Weszliśmy do środka i windą wjechaliśmy na bodajże szóste piętro. Otworzył drzwi i przepuścił mnie w nich. Rozejrzałam się dokładnie. Mieszkanie było dość ładnie urządzone, kolory nie gryzły się ze sobą – widać było, że pomagała w jego wystroju kobieca ręka. Spojrzałam pytająco na środkowego.

-U mnie jesteśmy. – delikatnie się uśmiechnął. – Napijesz się czegoś ?

-Nie, dziękuję. – uniosłam kąciki ust ku górze. – Mogłabym mieć do Ciebie prośbę ?

-Jasne, ale usiądź sobie. – wskazał mi ręką kanapę. – O co chodzi ?

-Chciałabym.. – przerwałam i usiadłam na kanapie. – Chciałabym do niego zadzwonić, usłyszeć jego głos, którego tak bardzo mi brakuje..

-Trzymaj. – wyjął z kieszeni spodni telefon. – Rozmawiaj ile chcesz, nie będę Ci przeszkadzał.

Piotrek pewnie nie posiadał tego numeru, z którego miałam dzwonić. Jeden plus – nie będzie wiedział kto to.  Wybrałam rząd dziewięciu cyferek i wcisnęłam zieloną słuchawkę. Po kilku sygnałach odezwał się.

-…

-Pi.. – zacięłam się. Przecież chciałam tylko usłyszeć jego głos, a nie z nim rozmawiać ! – Piotrek..

-…

-Tak, to ja.. – odparłam niepewnie do słuchawki.

-…

-Nie mogę wrócić, nie po tym co Ci zrobiłam. Za bardzo Cię zraniłam.. – po moich policzkach znów spłynęły łzy.

-…

-Nie potrafię wrócić, a Ty nie powinieneś potrafić mi wybaczyć tego co zrobiłam..

-…

-To co czułam do Ciebie i nadal czuję było prawdziwe, nigdy Cię nie okłamałam względem swoich uczuć, nigdy. – odparłam drżącym głosem.

-…

-Naprawdę tego chcesz ? – A co jeżeli to dziecko nie jest Twoje ?

-…

Słysząc jego słowa, abym otworzyła drzwi nie wiedziałam czy żartuje czy on naprawdę tam jest. Niepewnie odsunęłam telefon od ucha i podeszłam do drzwi. Wzięłam głęboki oddech i otworzyłam je. Za nimi stał Piotrek. Po moich policzkach spłynęły kolejne łzy, ale tym razem sprawione widokiem Nowakowskiego. Objął mnie, tak mocno jak jeszcze nigdy.

-Kocham Cię i nie ważne czy to dziecko jest moje czy jego.. – szepnął spoglądając w moje oczy.

-Ja też Cię kocham, ale.. – przerwał mi czułym pocałunkiem.

Usłyszeliśmy klaskanie w dłonie. Odwróciłam się, a tam stał Holmes wraz z Andersonem i bili nam brawo. Chociaż nie wiedziałam z jakiego powodu, żadnego ważniejszego nie było. Delikatnie się uśmiechnęłam i spojrzałam pytająco na Piotrka.

-Pomogli mi, a właściwie to Matt.. – wskazał palcem na amerykańskiego przyjmującego.  – I Twoja kuzynka wraz z mężem. Nie potrafiłem o Tobie zapomnieć, po prostu nie umiałem.

-Uczucie jest silniejsze.. – delikatnie się uśmiechnęłam i pogładziłam dłonią policzek Nowakowskiego.

-Mogę ? – niepewnie spojrzał w moje oczy, a ja tylko kiwnęłam głową, co sprawiło, że olbrzymia dłoń Pitera spoczęła na moim brzuchu. – Chcę, aby to dziecko wychowywało się przy mnie.

-Piotrek.. – spuściłam wzrok w dół. – Nie mogę Ci tego zrobić, zraniłam Cię, zrozum..

-Ale nie interesuje mnie to. – ujął moją twarz w swoje dłonie. – Mimo wszystko kocham Ciebie i to dziecko rozwijające się w Tobie.

Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Z jednej strony cieszyłam się, ale z drugiej jak on to sobie wyobrażał ? Minęło tyle czasu, ale przecież nadal go kochałam. Chciałam tak samo jak on: wychowywać z nim maleństwo, które rozwija się we mnie. Jednak nie potrafiłam przewidzieć reakcji jego rodziców, a kolegów z zespołu tym bardziej. Już przecież wystarczająco usłyszałam o sobie od Lotmana.

-Wróć ze mną do Polski, mój dom jest taki pusty bez Ciebie.. – złapał moją dłoń, a ja spojrzałam tylko na amerykańskich siatkarzy stojących za nami i przyglądających się nam.

-Zrób to. – Anderson uśmiechnął się, a Russell poparł go kiwając twierdząco głową.

-Wrócę. – szepnęłam, a po chwili tonęłam już w objęciach Nowakowskiego. Uniósł mnie ku górze i okręcił kilka razy wokół własnej osi. – Piotrek, kocham Cię.

-A ja Ciebie. – czule mnie pocałował. – Dziękuję wam.

-Nie ma sprawy. – Matt wyszczerzył się.

-Gdyby nie Wy nie wiedziałbym gdzie jej szukać. – podszedł do Amerykanów. – A szczególnie gdyby nie Ty, Matt. – wysunął dłoń w jego kierunku. – Naprawdę jestem Ci wdzięczny.

-Nie masz za co dziękować. – przyjmujący uścisnął jego dłoń. – Nie mogłem pozwolić na to, aby ta miłość nie przetrwała. Kochacie się i powinniście być razem.

-Dziękuję Matt. – podeszłam do niego i mocno go przytuliłam. – Za wszystko.

Amerykanin odwzajemnił mój uścisk. Spojrzał na mnie z szerokim uśmiechem.

-Bądź grzeczny, mały siatkarzu. – zaśmiał się i pogładził dłonią mój brzuch.

-Albo siatkarko. – poprawiłam go śmiejąc się.

-Mam nadzieję, że następnym razem dojdzie do ślubu. – Russell mocno mnie przytulił.

-Będziecie pierwszymi, którzy dostaną zaproszenia. – uśmiechnęłam się.

Pożegnałam się z chłopakami przytulając ich i podeszłam do polskiego środkowego. Ten objął mnie w pasie i wyszliśmy z mieszkania Holmes’a. Wsiedliśmy do taksówki, a już po dziesięciu minutach byliśmy pod blokiem, w którym mieszkałam. Weszliśmy do środka i spokojnie rozsiedliśmy się na kanapie w salonie. Była godzina osiemnasta. Piotrek powiedział mi, że jutro mamy lot do Polski, po czym usiadł obok mnie i mocno mnie objął.

-Kocham Cię. – szepnął wprost do mojego ucha.

Ułożyłam głowę wygodnie na jego ramieniu i spoglądałam przed siebie. Nowakowski bawił się moimi włosami i co chwilę delikatnie gładził mój brzuch. W jego oczach było widać to szczęście, kiedy czuł jak maluch kopał. Te iskierki w jego oczach mówiły same za siebie, a z mojej twarzy nie znikał uśmiech.

-Piotrek.. – spojrzałam w jego oczy. – A co powiesz rodzicom ? Jak oni zareagują na mój powrót ?

________________________________________________

Trochę krótki, ale mam trochę nauki.. Przepraszam. ;)

Jednak mam nadzieję, że się podoba. ;>