78.

Rozdział 77

Moją uwagę przykuła mała, drobna dziewczynka, która bez celu krążyła po parku rozglądając się w każdą stronę. Spojrzałam na Nowakowskiego, a ten od razu domyślił się o co mi chodzi. Szybkim krokiem podeszliśmy do niej, a ta spojrzała tylko na nas i stała w miejscu.

-Przepraszam, czy coś się stało ? – kucnęłam przed nią i uśmiechnęłam się, a ona milczała wpatrując się w ziemię. – Nie bój się, nic Ci nie zrobię. – delikatnie chwyciłam jej dłonie, a ona spojrzała na mnie i przysunęła się bliżej mnie. – Powiesz mi jak masz na imię ?

-Ja.. Ja.. Ja jes.. – zaczęła się jąkać, tak jakby się czegoś bała. – Ewelinka.

-Ja jestem Ania, miło mi. – ponownie się uśmiechnęłam i wskazałam na siatkarza. – A to jest Piotrek.

-Ja wiem kim ten pan jest. – odparła nieco śmielej i delikatnie się uśmiechnęła.

-A powiesz nam co robisz tutaj sama ? – zerknęłam na Piotrka, a ten kucnął obok mnie.

-Bo ja się zgubiłam i nie wiem gdzie jest mamusia. – spuściła głowę w dół.

-To może pomożemy Ci jej szukać ? – Piotrek podniósł się i wziął dziewczynkę na ręce, a ta tylko kiwnęła twierdząco głową.

Wolnym krokiem ruszyliśmy w stronę, z której szła. Rozglądaliśmy się dookoła i szukaliśmy kobiety, której mogła być dzieckiem, choć nawet nie wiedzieliśmy jak wygląda. Co chwilę zerkałam na Nowakowskiego, który świetnie się z nią dogadywał. Widziałam jak na nią patrzy, jak się cieszy kiedy ona się uśmiecha. Po chwili zobaczyłam jak jakaś kobieta rozpaczliwie gania po parku i wypytuje się przechodnich, zapewne chodziło jej o Ewelinkę. Wskazałam dziewczynce ową kobietę, a ona zeskoczyła z ramion Piotrka i pobiegła w jej stronę. Była to dość wysoka, szczupła blondynka. Uniosła ją ku górze i mocno do siebie przytuliła. Stanęłam bliżej Piotrka, a ten objął mnie ramieniem i pocałował w skroń. Podeszły do nas, a na twarzy matki dziewczynki widniał uśmiech.

-Mamusiu, mamusiu! – krzyknęła. – Ta pani z tym panem pomogła mi znaleźć Cię.

-Dziękuję państwu bardzo. – spojrzała w naszą stronę i delikatnie się uśmiechnęła.

-Nie ma za co nam pani dziękować. – uśmiechnęłam się i kucnęłam przed dziewczynką. – A Ty Ewelinko nie oddalaj się od mamy. – zaśmiałam się i pstryknęłam palcami w jej nosek. – Bo nie zawsze będzie ktoś taki jak my, że pomoże Ci odnaleźć mamusie, dobrze ?

-Dobrze proszę pani. – uśmiechnęła się i mocno mnie przytuliła, po czym podeszła do Nowakowskiego.  – Panu też bardzo dziękuję.

Piotrek jak gdyby nigdy nic wziął ją na ręce i mocno do siebie przytulił, a ta objęła jego szyję swoimi malutkimi rączkami, po czym drobnymi wargami musnęła jego policzek.

-Wyglądają państwo na szczęśliwych. – kobieta uśmiechnęła się spoglądając na nas.

-Jakie państwo. – zaśmiałam się i wysunęłam w jej kierunku dłoń. – Jestem Anna.

-Ja jestem Ilona. – uścisnęła moją dłoń.

-A to jest Piotrek ! – mała krzyknęła na pół parku, a siatkarz zaśmiał się.

-Słońce, nie można tak mówić po imieniu. – Ilona skarciła skórkę, a ta spojrzała na Piotrka.

-Ale takie małe Księżniczki mogą mówić do mnie po imieniu. – wszyscy się zaśmialiśmy, a dziewczynka jeszcze raz pocałowała Piotrka w policzek.

Pożegnaliśmy się i każdy odszedł w swoją stronę. Powoli szliśmy z Piotrkiem w stronę mieszkania, a gdy dotarliśmy do niego weszliśmy do środka. Piotrek zaszył się w kuchni, a ja rozsiadłam się na kanapie. Około godziny czternastej odgrzaliśmy sobie posiłek, który przygotowała pani Katarzyna i zasiedliśmy przed tv. Pstrykaliśmy z kanału na kanał, aż wreszcie zabrałam Piotrkowi pilota i zostawiłam na jednym kanale. Padło na tak zwane „Trudne sprawy”. Jednak powiem wam, że z Piotrkiem nie dało się spokojnie tego oglądać. Za każdym razem gdy coś mu się nie podobało komentował każdy czyn wszystkich aktorów.

-Piotrek.. – szepnęłam łapiąc się za brzuch.

-Co się stało ? – odwrócił wzrok w moją stronę.

-Źle się czuję.. – szepnęłam, a ten zerwał się na równe nogi.

Sięgnął po telefon i zadzwonił do szpitala. Po chwili podszedł do mnie i powiedział, że lekarz kazał nam przyjechać do szpitala. Powiedziałam mu, gdzie jest naszykowana torba. Szybko po nią pobiegł, po czym wybiegł z mieszkania. Po chwili wleciał do salonu i wziął mnie na ręce. Wyszliśmy z domu, a Piotrek „wsadził” mnie do samochodu. Odjechaliśmy z podjazdu, a po piętnastu minutach byliśmy już pod szpitalem. Nowakowski pomógł mi wyjść i przy wejściu czekała już na nas pielęgniarka. Usiadłam na wózku i wjechaliśmy do szpitala, a później windą na odpowiednie Piętro, gdzie czekał już lekarz. Zabrał mnie do sali, gdzie mnie zbadał.

-Zabieramy panią na porodówkę. – spojrzał w stronę pielęgniarki, a ta kiwnęła tylko głową podchodząc do mnie.

-Ale przecież jeszcze za wcześnie, jeszcze miesiąc..

-Proszę się nie martwić, wszystko będzie dobrze. – lekarz uśmiechnął się i wyszedł z Sali zostawiając mnie z pielęgniarką.

Kobieta uśmiechnęła się i zabrała mnie na porodówkę. Piotrek chciał być ze mną, ale przekonałam go, że lepiej będzie, jeżeli zostanie na korytarzu, a jak będzie po wszystkim to lekarz miał go zawołać.

Sześć godzin później..

Po kilku godzinach męczarni na porodówce usłyszałam płacz dziecka, mojego dziecka. Pielęgniarka uśmiechnęła się do mnie.

-Ma pani zdrową córeczkę. – podeszła do mnie i podała mi ją, po czym wyszła z sali i zawołała Piotrka, który pojawił się obok mnie szybciej niżeli pielęgniarka wróciła.

-Jak dziecko będzie miało na nazwisko ? – lekarz na nas spojrzał. – Potrzebujemy tego, aby zapisać w dokumentach.

-Nowakowska. – Piotrek szeroko się uśmiechnął, a lekarz napisał coś na malutkiej opasce, którą nałożył na dłoń naszej córki.

Wpatrywał się w małą jak w obrazek. Nie odrywał od niej oczu. Delikatnie musnął swoimi wargami jej czółko, po czym objął mnie ramieniem i pocałował w skroń.

-Dziesiąty sierpnia. – szepnął i mocno mnie przytulił. – Najszczęśliwszy dzień w moim życiu.

-Nie tylko Twój. – położyłam głowę na jego ramieniu i uśmiechnęłam się.

-Przepraszam, ale musimy zabrać małą. – pielęgniarka podeszła do nas, a ja oddałam jej dziecko.

Zabrała małą i wyszła z sali, a mnie przewieziono do innej. Piotrek nie odstępował mnie na krok, wyszedł dopiero późnym wieczorem, a ja od razu położyłam się na boku i wpatrzyłam się w okno. Z uśmiechem na twarzy oddałam się w objęcia Morfeusza.

***

 Kolejne dni mijały strasznie szybko. Po trzech dniach lekarz stwierdził, że wszystko jest w porządku i pozwolił mi wyjść ze szpitala. Z samego rana przyjechał po mnie Nowakowski wraz z mamą. Kobieta mocno mnie uściskała i pogratulowała. Wzięłam od niej przywiezione ubrania i weszłam do łazienki. Tam rozczesałam włosy i spięłam je w luźnego koka, po czym ubrałam się. Odebrałam od lekarza wypis i poszłam do Piotrka. Wpatrywał się przez szybę na naszą małą ukochaną dziewczynkę, był tak szczęśliwy. Pielęgniarka widząc mnie podeszła do nas i przyniosła nam go życząc powiedzenia w dalszym życiu. Podziękowaliśmy i opuściliśmy budynek szpitala. Około godziny dwunastej byliśmy w domu. Ułożyłam małą do łóżeczka i sama położyłam się. Po chwili Nowakowski leżał już obok mnie.

-Musimy wybrać imię. – szepnął mi do ucha i delikatnie pocałował w szyję.

-Tak, masz rację. – odwróciłam się w jego stronę i musnęłam jego usta. – Więc jakie masz propozycje ?

-Hm.. – zamyślił się. – Może Marlena ?

-Podoba mi się. – uśmiechnęłam się. – A na drugie może Nikola ?

-Marlena Nikola. – musnął moje usta. – Nasza mała księżniczka.

-Kocham Cię. – szepnęłam i pogładziłam dłonią jego policzek.

-A ja Ciebie. – czule mnie pocałował.

____________________________________________

Mam nadzieję, że rozdział się podoba. ;>